تاریخ فرمول یک؛ ورود نسل جدید

در سال ۲۰۰۵، فراری از دیدها محو گردید و رنویی ها سلطنت بر فرمول یک را آغاز کردند. فرناندو آلونسو سوار بر رنوی تاریخی خود موفق به کسب اولین قهرمانی اش در تاریخ فرمول یک شد. مک لارن نیز در این فصل، عملکرد بسیار خوبی داشت و توانست ۶ مسابقه از ۷ مسابقه نهایی را برای خود کند. البته عملکرد بد تیم بریتانیایی در اوایل فصل، باعث شد قهرمانی به ناندو و رنو برسد. رقابت بین کیمی رایکونن و فرناندو آلونسو و فراری و مک لارن به اوج خود رسیده بود اما خوان پابلو مونتویا، در آخرین گرندپری فصل، از دور رقابت خارج شد تا قهرمانی سال ۲۰۰۵ فرمول یک به رنو برسد. فراری هم موفق شد تنها یک برد به دست آورد و مایکل شوماخر بود که برنده گرندپری آمریکا شد.

طی همین فصل بود که آخرین تیم کوچک تاریخ فرمول یک هم از این رقابت کنار رفت. ردبول ها تیم میناردی را خریدند و نام را اسکودریا تورو روسو گذاردند تا به عنوان تیم خواهر ردبول، به فعالیت بپردازد. شرکت روسی-کانادایی میدلند هم تیم جوردن را خرید و نام آن را «میدلند اف یک» نهاد. در همین میان بود که هوندا هم توسط BAR خریداری شد.

۲۰۰۵ به عنوان پایان عصر V10 ها در تاریخ فرمول یک محسوب می شود. دورانی که بی شک با برتری موتورهای رنو و فراری دنبال می شد. ۲۰۰۶ هم آخرین سالی بود که دو سازنده لاستیک در رقابت ها داشتیم: کمپانی ژاپنی بریج استون و کمپانی فرانسوی میشلن. در دسامبر ۲۰۰۵، فیا تایید کرد که از سال ۲۰۰۸، تنها یک تامین کننده لاستیک در فرمول یک خواهیم داشت. پنج روز بعد بود که میشلن اعلام کرد از فرمول یک خواهد رفت. به همین دلیل، بریج استون از سال ۲۰۰۷، تنها تامین کننده لاستیک فرمول یک شد.

فصل ۲۰۰۶ هم با برتری رنو و فرناندو آلونسو دنبال می شد و در میانه های فصل بود که فراری دوباره بیدار شد و توانست کمی به رقابت بازگردد. در گرندپری ایتالیا، اختلاف شوماخر و آلونسو به تنها دو امتیاز رسید اما تمام رقابت تحت تاثیر کنفرانس خبری بعد از گرندپری شوماخر بود. شومی تایید کرد که بعد از اتمام فصل، از فرمول یک خداحافظی خواهد کرد. با این وجود، مشکل موتور فراری در گرندپری ژاپن و پنچری ماشین شوماخر در برزیل، قهرمانی را دوباره به آلونسو رساند. رنو هم موفق شد برای دومین سال پیاپی، قهرمان رقابت تیم ها شود.

۲۰۰۷ یکی از بهترین سال های فرمول یک در هزاره جدید بود و مک لارن هم یکی از جذاب ترین تیم های این هزاره را در اختیار داشت. لوئیس همیلتون تازه کار در کنار فرناندو آلونسو می راند و ماشین مک لارن هم بسیار رقابتی بود. همیلتون از همان اول با توپ پر وارد رقابت ها شد و طی نه رقابت آغازین خود در فرمول یک، نه بار بر روی سکو ایستاد. مشکلات اما کم کم خود را نشان دادند. آلونسو که قهرمان جهان شده بود اعتقاد داشت باید تیم به او توجه بیشتری داشته باشد اما همیلتون هم پسر کله شقی بود و با ناندو درگیر شد. اشتباه همیلتون در چین و مشکل مکانیکی خودروی او در برزیل، نگذاشت که در اولین سال حضورش در فرمول یک، قهرمان این رقابت ها شود. آلونسو هم مانند دو سال قبل ظاهر نشد تا کیمی رایکونن، قهرمان یکی از سنگین ترین رقابت ها برای قهرمانی در فرمول یک شود. نیم فصل دوم سال ۲۰۰۷، شاهد یکی از جذاب ترین رقابت های فرمول یکی بودیم. رایکونن طی تنها ۲ گرندپری توانست اختلاف ۱۷ امتیازی اش با صدر را از بین ببرد و قهرمان فرمول یک شود. راننده های تیم مک لارن هم که پشت سر آلونسو قرار گرفتند، هر دو ۱۰۹ امتیازه بودند. رنو بدون فرناندو آلونسو نتوانست مانند قبل ظاهر شود و موتور این تیم هم سرعت کمتری از فراری و مک لارن داشت. بعد از درگیری های قانونی فراری و مک لارن  فراری موفق به قهرمانی در جدول تیمی شد.

آلونسو سال ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ را در رنو گذراند و اصلا هم موفق نبود تا بالاخره در سال ۲۰۱۰، وی به فراری آمد.

طی سال ۲۰۰۸، باز هم این فراری و مک لارن بودند که رقابت شدیدی با هم داشتند و البته سه تیم دیگر نیز موفق به کسب پیروزی شدند و رقابت ها، رقابت های باز و گسترده ای بودند. همیلتون اما یکی از به یادماندنی ترین قهرمانی هایش را به دست آورد. او تیمو گلوک را در آخرین پیچ از آخرین دور از آخرین گرندپری سال رد کرد تا رده پنجم را به دست آورد و قهرمان فرمول یک شود. این در حالی است که فیلیپه ماسا پیروز آن رقابت شد و اگر همیلتون، گلوک را رد نمی کرد، پسر برزیلی در وطنش، قهرمان فرمول یک شده بود. با این وجود، فراری موفق شد برای هشتمین بار طی یک دهه، صدر جدول تیم ها را برای خود کند.