اما نه توسط پیروز مسابقه! بلکه توسط دمای بالای کابین خودرو که باعث شد 50 دور مانده به پایان رقابت، از رادیو درخواست کمک کند. مارتین تروکس، چیس الیوت، کوین هارویک، دنی هملین، جیمی مک‌مورای، دنیل سوآرز، جیمی جانسون، رایان بلینی، کیسی کن و کایل لارسن به ترتیب در جایگاه‌های اول تا دوم قرار گرفتند.
138 دور رهبری برای الیوت کافی نبود، چراکه در پایان کایل بوش به پیروزی رسید؛ آن هم تنها با فاصله 0.357 ثانیه. جیمی جانسون، مارتین تروکس جونیور، کایل لارسن، کلینت بویر، دیل ارنهارت جونیور، دنیل سوآرز، جیمی مک‌مورای و برد کسلوفسکی سوم تا دهم شدند. در مسابقه قبلی که در این پیست برگزار شد، بوش تنها به رده شانزدهم قناعت کرده بود و بنابراین با دومین حضورش در دوور توانست یک نتیجه فوق العاده را کسب کند.
گویا بعد از مسابقه ریچموند 2 که مارتین تروکس به مقام بیستم قناعت کرد، در شیکاگو لند دوباره اوج گرفت و به عنوان پیروز از خط مسابقه گذشت. چیس الیوت، کوین هارویک، دنی هملین، کایل لارسن، برد کسلوفسکی، جوی لوگانو، جیمی جانسون، مت کنست و جیمی مک مورای در رده‌های دوم تا دهم قرار گرفتند.
جاستین آلگایر و کایل لارسن تا انتهای مسابقه نبرد نزدیکی با یکدیگر داشتند، اما آلگایر در شرایطی پیروز می‌شود که به جز 15 دور پایانی، به هیچ عنوان رهبر مسابقه نبوده. الیوت سدلر، دنیل همریک، آستین دیلون، مت تیفت، کول کاستر، تای دیلون، بلیک کوچ و دارل والاس جونیور مقام‌های سوم تا دهم را کسب کردند. در این میان اما اریک جونز
را می‌توان راننده‌ای ناکام دانست چراکه او در اوایل مسابقه تا دور 47 و
همچنین در دورهای 183 تا 185 رهبری مسابقه را برعهده داشت، اما در نهایت در
جایگاه هجدهم قرار گرفت.
لوگانو که در مسابقه قبلی در پیست ریچموند توانست مقام نخست را کسب کند، این بار بخت با او یار نبود و به جایگاه دومی قناعت کرد. بااین‌حال، کایل لارسن با خودروی شورلت خود توانست با ایجاد فاصله کمتر از یک ثانیه جلوتر از دیگر رقبا، خط پایان را پشت سر بگذارد. رایان نیومن، کورت بوش، دنی هملین، اریک جونز، دنیل سوارز، جیمی جانسن، کایل بوش و چیس الیوت مقام‌های سوم تا دهم را از آن خود کردند.
