برای دومین سال متوالی تانر فوست، مجری مشهور تاپ گیر آمریکا و راننده تیم فولکس‌واگن آندرتی، توانست در پیست اورگرین پیروز مسابقه لقب گیرد. اسکات اسپید (هم‌تیمی تانر فوست)، کریس آتکینسون، استیو آرپین، الیور اریکسون، آستین دین، پاتریک سندل، میشل دجونگ و سباستین اریکسون به ترتیب از خط مسابقه گذشتند.
این رقابت، نخستین مسابقه‌ای در پیست بارانی نوربرگرینگ و سری رقابت‌های DTM بود که مرسدس توانست مقام‌های 1-2-3-4 را کسب کند. ماشین صورتی‌رنگ آئوئر در دور پایانی توانست از پل دی‌رستا سبقت بگیرد و با طی زمان 54 دقیقه و 12.443 ثانیه توانست پیروز مسابقه نخست باشد. رابرت ویکنز و مارو انگل چهار نفر برتر تیم مرسدس را تشکیل می‌دهند. رنه راست، جیمی گرین، ادواردو مورتارا، آگوستو فارفوس، مارکو ویتمن و گری پافت به ترتیب در رده‌های پنجم تا دهم جای گرفتند. ضعف بی‌ام‌و در مسابقه اول به‌خوبی مشهود بود و خودروی M4 در مقابل RS5 و خصوصاً C63 حرفی برای گفتن نداشت.
لوگانو که در مسابقه قبلی در پیست ریچموند توانست مقام نخست را کسب کند، این بار بخت با او یار نبود و به جایگاه دومی قناعت کرد. بااین‌حال، کایل لارسن با خودروی شورلت خود توانست با ایجاد فاصله کمتر از یک ثانیه جلوتر از دیگر رقبا، خط پایان را پشت سر بگذارد. رایان نیومن، کورت بوش، دنی هملین، اریک جونز، دنیل سوارز، جیمی جانسن، کایل بوش و چیس الیوت مقام‌های سوم تا دهم را از آن خود کردند.
یک برد شیرین برای برد! کایل بوش که تا دور 234 خود را برای جشن قهرمانی آماده می‌کرد، ناگهان با سبقتی بی‌نظیر از کسلوفسکی مواجه شد. برد توانست 16 دور پایانی را در رده نخست بماند و بوش را در فاصله 3 ثانیه‌ای خود نگه دارد. تی دیلون، دنیل همریک، الیوت سدلر، کریستوفر بل، ویلیام بایرون، جاستین آلگایر، دیل ارنهارت جونیور و برنان پول رده‌های سوم تا دهم را کسب کردند.
دنیلو پتروچی، موتورسوار ایتالیایی تیم پرمک دوکاتی، بار دیگر تا آستانه فتح یک گرندپری پیش رفت، اما فقط در دور آخر بود که تسلیم حمله مارک مارکز شد.
مارک مارکز وسوسه شده بود تا با یک سواری ایمن با 20 امتیاز حاصل از رده‌ی دوم میسانو را ترک کند، اما ناگهان فکر دیگری به ذهنش خطور کرد، ارزش 5 امتیاز اضافه‌ای که می‌توانست امتیازات را در صدر مساوی کند.
