گویا بعد از مسابقه ریچموند 2 که مارتین تروکس به مقام بیستم قناعت کرد، در شیکاگو لند دوباره اوج گرفت و به عنوان پیروز از خط مسابقه گذشت. چیس الیوت، کوین هارویک، دنی هملین، کایل لارسن، برد کسلوفسکی، جوی لوگانو، جیمی جانسون، مت کنست و جیمی مک مورای در رده‌های دوم تا دهم قرار گرفتند.
جاستین آلگایر و کایل لارسن تا انتهای مسابقه نبرد نزدیکی با یکدیگر داشتند، اما آلگایر در شرایطی پیروز می‌شود که به جز 15 دور پایانی، به هیچ عنوان رهبر مسابقه نبوده. الیوت سدلر، دنیل همریک، آستین دیلون، مت تیفت، کول کاستر، تای دیلون، بلیک کوچ و دارل والاس جونیور مقام‌های سوم تا دهم را کسب کردند. در این میان اما اریک جونز
را می‌توان راننده‌ای ناکام دانست چراکه او در اوایل مسابقه تا دور 47 و
همچنین در دورهای 183 تا 185 رهبری مسابقه را برعهده داشت، اما در نهایت در
جایگاه هجدهم قرار گرفت.
لوگانو که در مسابقه قبلی در پیست ریچموند توانست مقام نخست را کسب کند، این بار بخت با او یار نبود و به جایگاه دومی قناعت کرد. بااین‌حال، کایل لارسن با خودروی شورلت خود توانست با ایجاد فاصله کمتر از یک ثانیه جلوتر از دیگر رقبا، خط پایان را پشت سر بگذارد. رایان نیومن، کورت بوش، دنی هملین، اریک جونز، دنیل سوارز، جیمی جانسن، کایل بوش و چیس الیوت مقام‌های سوم تا دهم را از آن خود کردند.
یک برد شیرین برای برد! کایل بوش که تا دور 234 خود را برای جشن قهرمانی آماده می‌کرد، ناگهان با سبقتی بی‌نظیر از کسلوفسکی مواجه شد. برد توانست 16 دور پایانی را در رده نخست بماند و بوش را در فاصله 3 ثانیه‌ای خود نگه دارد. تی دیلون، دنیل همریک، الیوت سدلر، کریستوفر بل، ویلیام بایرون، جاستین آلگایر، دیل ارنهارت جونیور و برنان پول رده‌های سوم تا دهم را کسب کردند.
